Samen met mijn vrouw en twee zoontjes woon ik in Horst (Ermelo), op de grens van bos en polder. Ik ben sportfysiotherapeut en o.a. werkzaam bij Sportgeneeskunde Midden Nederland (voorheen SMA-Midden Nederland, opgericht door sportarts Guido Vroemen) als bike-fitter, gangbeeld-analyst (hardloop-analyses) en echografist. Ik heb Rick leren kennen toen we nog als collega’s werkte bij een grote eerstelijns fysiotherapiepraktijk in Amersfoort. Sinds die tijd hebben we al heel wat kilometers samen gemaakt, ondanks zijn emigratie naar Duitsland enkele jaren terug.
Het begin: Vanaf mijn 17e jaar ben ik begonnen met wielrennen, op aanraden van een goede vriend van mij die dat ook deed. Ik kocht een ouwe Jan Janssen Tour de France met index-schakelaars op de stang, SPD-pedaaltjes met schoenen, een helm en ik kreeg de low-tech kilometerteller er gratis bij. M’n fietskleding bestond aanvankelijk uit een normale sportbroek en een geleend Agu-shirt met kleurstelling uit de jaren 80. Ik vond het geweldig. Al snel reed ik in een wat meer eigentijds wieleroutfit rond, maar jarenlang heb ik me gehouden aan wat die vriend me destijds op het hart drukte: “Draag nooit sokken in je fietsschoenen!” Wist ik veel, en hij ook niet. De eerste jaren was wielrennen vooral een sport/hobby erbij en reden we van maart tot ongeveer september rond, want winterkleding hadden we niet. Niettemin stonden we wel bibberend aan de start van menig tourversies van de Amstel Gold Race. 4 graden, korte kleren, geen sokken.
Het klimmen: Inmiddels pak ik het fietsen wat serieuzer aan, zeker wat betreft trainingen en uitdaging. Hoewel ik geen wedstrijdrenner ben, hou ik wel van een serieuze uitdaging op de fiets, zeker als het op klimmen aankomt. In 2008 beklom ik 3x de mont Ventoux achter elkaar en sindsdien moesten de klimuitdagingen steeds extremer. Lang niet altijd zijn dat georganiseerde tochten. Zo heb ik zelf de lus (noordzijde) Stelvio, Mortirolo, Gavia en (zuidzijde) Stelvio achter elkaar gefietst; 200 km en 6400 hoogtemeters.
Mooiste tocht: Het voorlopige summum is echter de platinaronde van het Alpenbrevet die ik in augustus 2017 samen met Rick heb voltooid. 278 km en 7200 hoogtemeters voor de kiezen. Zonder meer de zwaarste maar ook mooiste granfondo die ik ooit heb gefietst.
Mooiste klim: Vaak wordt gevraagd wat ik de mooiste klim vind. Ik vind dat heel moeilijk vergelijken met elkaar, maar ik heb heel erg genoten op de Kaunertalergletscherstrasse in Oostenrijk. M.i. een zwaar onderschat fietsland. Bijna nergens anders kun je zo hoog komen op de fiets als daar.
Dieptepunt: Verschillende! Die hielden bijna allemaal verband met te weinig eten en drinken tijdens de rit. Mijn grootste minpunt denk ik. Meer dan eens heb ik ergens met een hongerklop in de berm zitten rillen of met kramp door m’n lijf op een col liggen creperen. De laatste tijd gaat dat beter, maar de herinnering in het scherm van mijn Garmin elke 10 min om te drinken, blijft noodzakelijk.